إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا (1)

گاهی که بلرزد زمین لرزشش را

وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا (2)

و برون آرد زمین گرانهایش را (یا سنگین‌ها، یا کالاهایش را)

وَقَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا (3)

و گوید انسان چیست آن را

يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا (4)

آن روز بسراید داستانهایش را

بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَىٰ لَهَا (5)

که پروردگارت سروش فرستاد بدان‌

يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ (6)

آن روز برون آیند مردم گوناگون تا نمایانده شوند کردارهای خویش را

فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ (7)

پس هر که کند سنگینی ذرّه نیکی بیندش‌

وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ (8)

و هر که کند سنگینی ذرّه بدی بیندش‌