لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ مُنْفَكِّينَ حَتَّىٰ تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ (1)

کسانی از اهل کتاب و مشرکان که به اسلام کافر شدند از سنّت خدا (هدایت آدمیان) جدا نبودند تا این که آن دلیل آشکار برایشان آمد و حجّت بر آنان تمام شد.

رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ يَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً (2)

آن دلیل آشکار، فرستاده‌ای است از جانب خدا که صحیفه‌های پاک قرآنی را بر آنان تلاوت می‌کند.

فِيهَا كُتُبٌ قَيِّمَةٌ (3)

در آن صحیفه‌ها نوشته‌هایی است که احکام و معارف الهی را که برپا دارنده امور جامعه انسانی است بیان می‌کند.

وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَيِّنَةُ (4)

و کسانی که شریعت و کتاب آسمانی به آنان داده شد، دچار پراکندگی در دین خود نشدند و به مذاهب گوناگون روی نیاوردند مگر پس از آن که دلیل روشن برایشان آمد.

وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ ۚ وَذَٰلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ (5)

آنان به چیزی جز این فرمان نیافته بودند که خدا را بپرستند و اطاعت و عبادت را ویژه او کنند و بی آن که از راه اعتدال منحرف شوند، در راه او گام بسپرند و نماز را برپا دارند و زکات بپردازند. این است آن دین الهی که در قرآن و دیگر کتاب‌های آسمانی بیان شده و آن است برپادارنده مصالح جامعه انسانی.

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ أُولَٰئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ (6)

کافران (اهل کتاب و مشرکان) قطعاً در آتش دوزخ خواهند بود و در آن جا ماندگارند. اینانند که بدترین آفریدگانند.

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَٰئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ (7)

همانا کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، آنانند که بهترین آفریدگانند.

جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۖ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ (8)

سزای آنان نزد پروردگارشان بوستان‌های جاوید بهشتی است با درختانی انبوه که از زیر آنها نهرها روان است. در آن جا برای همیشه ماندگارند. خدا از آنان خشنود است و آنان نیز از خدا خشنودند. این پاداش کسی است که از پروردگارش بترسد.