وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ (1)

سوگند به آن کوه انجیر و زیتون (سرزمین دمشق و بیت المقدس) آن جا که خاستگاه پیامبرانی بسیار بود،

وَطُورِ سِينِينَ (2)

و سوگند به طور سینا، آن جا که خدا با موسی سخن گفت،

و سوگند به این شهر امن (مکّه)،

که ما انسان را در نیکوترین قوام آفریدیم تا بتواند در نزد خدایش به نیکبختیِ جاودانه دست یابد.

سپس او را چون از مسیر فطرت خارج شد، به جایگاهی پست که از جایگاه همه فرومایگانِ اهل عذاب پست‌تر بود بازگرداندیم.

مگر کسانی را که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، که برای آنان پاداشی بی پایان خواهد بود.

اینک ای انسان، پس از دانستن این حقیقت چه چیز تو را وامی دارد که روز جزا را دروغ شمری؟

مگر خداوند در داوری اش از همه داوران برتر نیست؟ پس چگونه می‌پنداری که روز جزایی مقرّر نکرده است تا هر کس به سزای کردار خویش رسد.