وَالضُّحَىٰ (1)

سوگند به آن دم که آفتاب بگسترد،

وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ (2)

و سوگند به شب آن گاه که تاریکی اش فراگیر شود و آرام یابد،

که پروردگارت ـ برخلاف آنچه دشمنان می‌گویند ـ نه رهایت کرده و نه تو را دشمن داشته است.

تو در این دنیا مورد رحمت مایی، و سرای آخرت قطعاً برای تو بهتر از این سرای خواهد بود.

و به زودی پروردگارت در آن سرای [چنان مقامی] به تو عطا کند که خرسند شوی.

مگر تو را کودکی یتیم نیافت پس به تو پناه داد؟

و تو را راه نایافته دید پس هدایتت کرد.

و تو را تهیدست یافت پس توانگرت ساخت.

پس تو نیز یتیم را خوار و مغلوب مکن که خود درد یتیمی را احساس کرده‌ای.

و سؤال کننده را که از تو رهنمود می‌خواهد یا مالی می‌طلبد، از خود مران و بر او بانگ مزن که خود تلخی تنگدستی را چشیده‌ای و نیاز به رهنمود را دانسته‌ای.

تو می‌دانی که همه این نعمت‌ها از جانب خداست، پس نعمت پروردگارت را بازگوی و شکرش را به جای آور (در گفتار و کردارت نشان ده که نعمت‌ها داده خداست).