وَالضُّحَىٰ (1)

سوگند به روشنايى روز،

وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ (2)

سوگند به شب چون آرام گيرد،

[كه‌] پروردگارت تو را وانگذاشته، و دشمن نداشته است.

و قطعاً آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود.

و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد، تا خرسند گردى.

مگر نه تو را يتيم يافت، پس پناه داد؟

و تو را سرگشته يافت، پس هدايت كرد؟

و تو را تنگدست يافت و بى‌نياز گردانيد؟

و اما [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار،

و گدا را مران،

و از نعمت پروردگار خويش [با مردم‌] سخن گوى.