وَالضُّحَىٰ (1)

سوگند به ابتدای روز [وقتی که خورشید پرتو افشانی می کند]

وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ (2)

و سوگند به شب آن گاه که آرام گیرد،

که پروردگارت تو را رها نکرده و مورد خشم و کینه قرار نداده است.

و بی تردید آخرت برای تو از دنیا بهتر است،

و به زودی پروردگارت بخششی به تو خواهد کرد تا خشنود شوی.

آیا تو را یتیم نیافت، پس پناه داد؟

و تو را بدون شریعت نیافت، پس به شریعت هدایت کرد؟

و تو را تهیدست نیافت، پس بی نیاز ساخت؟

و اما [به شکرانه این همه نعمت] یتیم را خوار و رانده مکن

و تهیدست حاجت خواه را [به بانگ زدن] از خود مران

و نعمت های پروردگارت را بازگو کن.