وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1)

Betohem në Diellin dhe dritën e tij,

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2)

dhe Hënën që e përcjellë

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3)

dhe ditën që e bën të dukshëm atë,

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4)

dhe natën kur e mbulon

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا (5)

dhe qiellin dhe Atë që e ka ndërtuar (atë);

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6)

dhe Tokën dhe Atë që e ka shtruar atë (Tokën),

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7)

dhe shpirtin (njeriun e parë) dhe Atë që e krijoi

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8)

e ua ka shpjeguar të mirën e të keqen, -

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا (9)

me të vërtetë, ai që e pastron atë (shpirtin), do të jetë i lumtur,

وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)

e, me të vërtetë do të humbë ai që e devijon atë (shpirtin)!

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11)

Populli i Themudit, nga shfrenimi i vet – ka përgënjeshtruar:

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا (12)

kur nga mesi i tyre u ngrit një fatzezë,

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا (13)

i dërguari i Perëndisë (Salihu), ju tha atyre: “Lëreni deven e Perëndisë dhe kujdesuni për kohën kur duhet të pijë ajo!”

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14)

Por ata nuk i besuan (atij), madje e prënë atë (devën) – dhe Zoti i tyre shkatërroi ata për mëkatet e tyre, duke i zhdukur deri në të fundit,

وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا (15)

se, Ai, nuk i druan pasojës nga ajo.