وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1)
Betohem në Diellin dhe dritën e tij,
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2)
dhe Hënën që e përcjellë
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3)
dhe ditën që e bën të dukshëm atë,
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4)
dhe natën kur e mbulon
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا (5)
dhe qiellin dhe Atë që e ka ndërtuar (atë);
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6)
dhe Tokën dhe Atë që e ka shtruar atë (Tokën),
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7)
dhe shpirtin (njeriun e parë) dhe Atë që e krijoi
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8)
e ua ka shpjeguar të mirën e të keqen, -
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا (9)
me të vërtetë, ai që e pastron atë (shpirtin), do të jetë i lumtur,
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)
e, me të vërtetë do të humbë ai që e devijon atë (shpirtin)!
كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11)
Populli i Themudit, nga shfrenimi i vet – ka përgënjeshtruar:
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا (12)
kur nga mesi i tyre u ngrit një fatzezë,
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا (13)
i dërguari i Perëndisë (Salihu), ju tha atyre: “Lëreni deven e Perëndisë dhe kujdesuni për kohën kur duhet të pijë ajo!”
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14)
Por ata nuk i besuan (atij), madje e prënë atë (devën) – dhe Zoti i tyre shkatërroi ata për mëkatet e tyre, duke i zhdukur deri në të fundit,
وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا (15)
se, Ai, nuk i druan pasojës nga ajo.