لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1)

سوگند نیارم بدین شهر

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2)

و توئی جای گزین در این شهر

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3)

و پدری و آنچه فرزند نهاد

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4)

که آفریدیم انسان را در رنج‌

أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5)

آیا پندارد که توانائی ندارد هرگز بر او کسی‌

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6)

گوید تباه کردم مالی انبوه را

أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7)

آیا پندارد که ندیدش کسی‌

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8)

آیا ننهادیم برایش دیدگانی‌

وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9)

و زبانی و لبانی‌

وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10)

و رهبریش کردیم بدان دو پشته‌

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11)

پس برنیامد (یا نگذشت) بر آن پشته‌

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12)

و چه دانستت چیست آن پشته‌

فَكُّ رَقَبَةٍ (13)

آزادکردن یک بنده‌

أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14)

یا خورانیدنی در روز پریشانی (یا روزی دارنده گرسنگی)

يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ (15)

به یتیمی خویشاوند

أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ (16)

یا بینوائی خاکسار (یا نیازمند)

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17)

سپس گشت از آنان که ایمان آوردند و سفارش کردند به شکیبائی و سفارش کردند به مهربانی کردن‌

أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18)

آنانند یاران راست‌

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19)

و آنان که کفر ورزیدند به آیتهای ما آنانند یاران چپ (یا شومی)

عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20)

بر ایشان است آتش افروخته (یا انبوه یا پوشیده)