لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1)

قسم به اين شهر.

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2)

و تو در اين شهر سكنا گرفته‌اى.

و قسم به پدر و فرزندانى كه پديد آورد،

كه آدمى را در رنج و محنت بيافريده‌ايم،

آيا مى‌پندارد كه كس بر او چيره نگردد؟

مى‌گويد: مالى فراوان را تباه كردم.

آيا مى‌پندارد كه كسى او را نديده است؟

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

و يك زبان و دو لب؟

و دو راه پيش پايش ننهاديم؟

و او در آن گذرگاه سخت قدم ننهاد.

و تو چه دانى كه گذرگاه سخت چيست؟

آزاد كردن بنده است،

يا طعام دادن در روز قحطى،

خاصه به يتيمى كه خويشاوند باشد،

يا به مسكينى خاك‌نشين.

تا از كسانى باشد كه ايمان آورده‌اند و يكديگر را به صبر سفارش كرده‌اند و به بخشايش.

اينان اهل سعادتند.

و كسانى كه به آيات ما كافرند اهل شقاوتند.

نصيب آنهاست آتشى كه از هر سو سرش پوشيده است.