وَالْفَجْرِ (1)

Andolsun fecre (tan yeri ağarmasına),

وَلَيَالٍ عَشْرٍ (2)

On geceye,

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ (3)

Çift'e ve tek'e,

وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ (4)

Gitmekte olan geceye.

هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ (5)

Bu( anıla)n (şeyler)de akıl sahibi için bir yemin var, değil mi? (İşte bunlara andolsun ki kafirler mutlaka azaba uğrayacaklardır!)

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ (6)

Görmedin mi Rabbin ne yaptı 'Ad(kavmin)e?

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ (7)

Sütunlu İrem'e?

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ (8)

Ki ülkeler arasında onun eşi yaratılmamıştı.

وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ (9)

Vadi('l-Kura)da kayaları oya(rak evler yapa)n Semud(kavmin)e?

وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ (10)

Ve kazıklar sahibi Fir'avn'a?

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ (11)

Bunlar ülkelerde azmışlardı.

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ (12)

Oralarda çok kötülük etmişlerdi.

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ (13)

Bu yüzden Rabbin onların üzerine azab kırbacını çarptı.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ (14)

Elbette Rabbin gözetleme yerindedir (her an kullarının fiillerini gözetlemektedir).

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (15)

Fakat insan öyledir; Rabbi ne zaman kendisini sınayıp ona ikramda bulunur, ona ni'met verirse: "Rabbim bana ikram etti" der.

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ (16)

Ama Rabbi onu sınayıp rızkını daraltırsa: "Rabbim beni alçalttı (perişan etti)" der.

كَلَّا ۖ بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (17)

Hayır, doğrusu siz (Allah'tan ikram bekliyorsunuz ama kendiniz) yetime ikram etmiyorsunuz.

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ (18)

Yoksula yedirmeğe teşvik etmiyorsunuz.

وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا (19)

Mirası hırsla yutuyorsunuz.

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا (20)

Malı pek çok seviyorsunuz.

كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا (21)

Hayır, yer birbiri ardınca sarsılıp dümdüz edildiği zaman,

وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا (22)

Melekler sıra sıra dizili durumda Rabbin geldiği zaman.

وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ (23)

Ve cehennem de getirildiği zaman. İşte o gün insan anlar, ama artık anlamanın kendisine ne yararı var?

يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24)

(O zaman insan): "Ah, keşke ben bu hayatım için (iyi işler yapıp) gönderseydim!" der.

فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25)

O gün O'nun yapacağı azabı kimse yapamaz.

وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26)

Ve O'nun vuracağı bağı kimse vuramaz!

يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27)

Ey huzura eren nefis!

ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً (28)

Razı edici ve razı edilmiş olarak Rabbine dön!

فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29)

(İyi) Kullarım arasına gir!

وَادْخُلِي جَنَّتِي (30)

Cennetime gir!