سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى (1)

منزّه شمار نام پروردگارت را که از همگان برتر است;

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ (2)

همان که موجودات را آفرید و اجزای آنها را هماهنگ ساخت.

وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ (3)

و آن که برای آفریدگان حدّی معیّن کرد و آنها را به آنچه برایشان تقدیر کرده است هدایت نمود.

وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَىٰ (4)

و آن که علوفه چراگاه‌ها را رویانید،

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَىٰ (5)

سپس آن را خشک و تیره گون ساخت.

سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَىٰ (6)

به زودی تو را بر خواندن قرآن و دانش آن توانا خواهیم ساخت به گونه‌ای که آن را فراموش نمی‌کنی.

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَىٰ (7)

ولی بدان که این وعده سلب قدرت از خدا نمی‌کند و اگر خدا بخواهد ـ که البته نخواهد خواست ـ آن را فراموش می‌کنی. به یقین او آشکار و آنچه را نهان می‌شود می‌داند.

وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَىٰ (8)

و تو را چنان استعدادی می‌دهیم که آسان‌ترین راه را برای فراخوانیِ مردم برگزینی.

فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَىٰ (9)

پس اگر تذکر و اندرز برای کسانی سود بخشد، آنان را یادآوری کن و اندرز ده.

سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَىٰ (10)

به زودی آن کس که از خدا بیم دارد متذکّر خواهد شد.

وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى (11)

و آن کس که تیره بخت‌ترین است و در دل از خدا بیمی ندارد، از تذکار قرآن دوری خواهد گزید،

الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَىٰ (12)

همو که به بزرگترین آتش درمی آید و در آن ماندگار می‌شود.

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَىٰ (13)

آن گاه نه در آن می‌میرد تا عذاب نبیند و نه از آن رهایی می‌یابد تا به حیاتی آسوده رسد.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّىٰ (14)

قطعاً نیکبخت شد کسی که خود را از پلیدی‌ها و وابستگی‌های مادّی پاک ساخت،

وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّىٰ (15)

و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد.

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (16)

[شما به آخرت دل نمی‌بندید و به پاکی نمی‌گرایید] بلکه زندگی دنیا را برمی گزینید،

وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (17)

در صورتی که سرای آخرت بهتر و پاینده‌تر است.

إِنَّ هَٰذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (18)

قطعاً این حقایق در کتاب‌های آسمانی نخستین وجود دارد،

صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَىٰ (19)

در کتاب‌های ابراهیم و موسی.