سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى (1)

تسبیح گوی نام پروردگار خویش را آن برتر

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ (2)

آنکه آفرید پس راست کرد

و آنکه تقدیر کرد پس هدایت کرد

و آنکو برون آورد چراگاه را

پس گردانیدش خشک سیاه‌

زود است بخوانیم بر تو (خوانا گردانیمت) تا فرامواش نکنی‌

مگر آنچه خواهد خدا که او می‌داند آشکار را و آنچه نهان شود

و روان گردانیمت بسوی آسانی‌

پس یادآوری کن اگر سود دهد یادآوردن‌

زود است یادآورد آنکه می‌ترسد

و دوری گزیندش بدبخت‌تری‌

که می‌چشد آتش بزرگتر را

پس نمیرد در آن و نه زنده شود

همانا رستگار شد آنکه پاکی جست‌

و یاد کرد نام پروردگارش را پس نماز گزارد

بلکه برمی‌گزینید زندگانی دنیا را

و آخرت بهتر است و پایدارتر

همانا این است در نامه‌های نخستین‌

نامه‌های ابراهیم و موسی‌