سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى (1)

به نام پروردگارت كه بلندمرتبه است، تسبيح گوى‌

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ (2)

همانكه آفريد و سامان بخشيد

وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ (3)

همان كسى كه اندازه آفرينى و رهنمايى كرد

وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَىٰ (4)

و همان كسى كه چراگاهها[ى سبز و خرم‌] رويانيد

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَىٰ (5)

و سرانجام آن را خاشاكى [پژمرده و] سياه گردانيد

سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَىٰ (6)

زودا كه تو را به خواندن آوريم و از ياد مگذارى‌

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَىٰ (7)

مگر آنچه خدا خواهد، كه او آشكار و نهان را مى‌داند

وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَىٰ (8)

و در كار تو آسانى پديد آوريم‌

فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَىٰ (9)

پس اندرز ده، اگر [دهى‌] اندرز سود دهد

سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَىٰ (10)

زودا كسى كه خشيت پيشه كرده است، پند گيرد

وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى (11)

و شقاوت‌پيشه از آن دورى كند

الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَىٰ (12)

همان كسى كه به آتش سترگ درآيد

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَىٰ (13)

آنگاه در آنجا نه بميرد و نه زنده بماند

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّىٰ (14)

به راستى هر كس پاكدلى پيشه كرد، رستگار شد

وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّىٰ (15)

و [هر كس‌] كه نام پروردگارش را ياد كرد و نيايش كرد

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (16)

حق اين است كه شما زندگانى دنيا را بر مى‌گزينيد

وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (17)

و حال آنكه آخرت بهتر و پاينده‌تر است‌

إِنَّ هَٰذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (18)

اين [نكته‌] در كتب آسمانى پيشين هم هست‌

صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَىٰ (19)

در صحف ابراهيم و موسى‌