سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى (1)

نام پروردگار والايت را به پاكى بستاى

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ (2)

همان كه آفريد و سامان داد

وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَىٰ (3)

و آن كه تقدير كرد و هدايت نمود

وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَىٰ (4)

و آن كه چراگاه را پديد آورد

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَىٰ (5)

پس آن را خشك و تيره كرد

سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَىٰ (6)

به زودى تو را [به قرآن‌] خوانا كنيم كه فراموش نكنى

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَىٰ (7)

مگر آنچه خدا خواهد، كه بى‌گمان او آشكار و پنهان را مى‌داند

وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَىٰ (8)

و تو را براى آسان‌ترين راه آماده مى‌سازيم

فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَىٰ (9)

پس تذكر ده، اگر تذكر سود دهد

سَيَذَّكَّرُ مَنْ يَخْشَىٰ (10)

به زودى كسى كه خدا ترس است پند خواهد گرفت

وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى (11)

و بدبخت‌ترين مردم از آن [پند] كناره مى‌گيرد

الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَىٰ (12)

همان كه به بزرگ‌ترين آتش مى‌سوزد

ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَىٰ (13)

آن‌گاه در آن آتش نه مى‌ميرد و نه زنده مى‌ماند

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّىٰ (14)

حقا كه هر كه پاكى جست، رستگار شد

وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّىٰ (15)

و نام پروردگارش را ذكر كرد و نماز گزارد

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (16)

بلكه شما زندگى دنيا را ترجيح مى‌دهيد

وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ (17)

حال آن كه آخرت بهتر و پايدارتر است

إِنَّ هَٰذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَىٰ (18)

همانا اين [گفتار] در كتب [رسولان‌] پيشين آمده است

صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَىٰ (19)

[در] كتاب‌هاى ابراهيم و موسى