وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ (1)

سوگند به آسمان و آينده در شب،

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ (2)

و تو چه دانى كه آينده در شب چيست؟

النَّجْمُ الثَّاقِبُ (3)

ستاره درخشان است،

إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ (4)

كه هيچ كس نيست مگر آنكه بر او نگهبانى هست.

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ (5)

پس آدمى بايد بنگرد كه از چه آفريده شده؟

خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ (6)

از آبى جهنده آفريده شده،

يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ (7)

كه از پشت [پدر] و استخوانهاى سينه مادر بيرون مى‌آيد.

إِنَّهُ عَلَىٰ رَجْعِهِ لَقَادِرٌ (8)

هر آينه او

يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ (9)

در روزى كه نهانها- نيتها و رازها- آشكار شود.

فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ (10)

پس او را نه نيرويى است و نه ياورى.

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ (11)

سوگند به آسمان بازگردنده،

وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ (12)

و به زمين شكاف‌دارنده- شكافنده به گياهان-.

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ (13)

كه هر آينه آن

وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ (14)

و سخنى بيهوده و شوخى نيست.

إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا (15)

همانا آنان نيرنگ و ترفند مى‌انديشند.

وَأَكِيدُ كَيْدًا (16)

و من نيز تدبير نهانى مى‌كنم.

فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا (17)

پس كافران را مهلت ده، اندكى فروگذارشان و درنگشان ده- تا عذاب ما بديشان فرا رسد-.