إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ (1)

آن گاه که آسمان شکافته شود،

وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ (2)

و آن گاه که ستارگان پراکنده شوند،

و آن گاه که حایلِ میان دریاها شکافته شود و آب‌های شور و شیرین به هم آمیخته شوند،

و آن گاه که گورها را برای خارج شدن مردگان زیر و زَبَر کنند،

هر کسی از کارهایی که انجام داده و پیش فرستاده و سنّت‌هایی که بر جای نهاده است آگاه شود.

ای انسان، ای آن که قیامت را انکار می‌کنی، چه چیز تو را به واسطه پروردگار بزرگوار و کریمت فریب داد و خام کرد؟

آن خدایی که تو را آفرید، سپس، اندام هایت را سامان داد و با توازن دادن آنها تو را تعادل بخشید.

و در هر شکلی که خواست تو را ترکیب کرد.

نه، جای آن نیست که به لطف و کرم خدا فریفته شوی; بلکه شما آدمیان، روز جزا را دروغ می‌انگارید که کفر میورزید و عصیان می‌کنید.

و قطعاً فرشتگانی بر شما گمارده شده‌اند که نگهبان اعمالتان هستند;

فرشتگانی بزرگوار که اعمال شما را می‌نگارند،

آنچه را انجام می‌دهید می‌دانند.

به یقین، نیکان در [بهشت پر] نعمت‌اند.

و قطعاً گنهکارانِ کفرپیشه به دوزخ اندرند.

روز جزا در آن جا درآیند و همواره در آن بمانند.

و هرگز از آن جا بیرون نشوند و ناپدید نگردند.

چه چیز تو را آگاه کرده است که حقیقت روز جزا چیست؟

باز هم چه چیزی تو را آگاه کرده است که حقیقت روز جزا چیست؟

یاد کن روزی را که هیچ کس به سود کسی قدرت هیچ کاری ندارد، و روزی که رستاخیز رخ دهد، آشکار شود که فرمان از آنِ خداست.