إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ (1)

چون آسمان گسسته شود

وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ (2)

و چون ستارگان فروريزند

وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ (3)

و چون درياها به هم راه يابند

وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ (4)

و چون گورها زير و زبر شود

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ (5)

هر كس بداند كه چه چيزى پيش داشته و چه چيزى را فرو گذاشته است‌

يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ (6)

هان اى انسان چه چيزى تو را در حق پروردگار بخشنده‌ات غره كرد؟

الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ (7)

همان كه تو را آفريد و استوار كرد و متعادل ساخت‌

فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ (8)

به هر صورتى كه خواست [وجود] تو را تركيب كرد

كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ (9)

چنين نيست، بلكه [روز] جزا را انكار داريد

وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ (10)

و بر شما نگهبانانى معين شده است‌

كِرَامًا كَاتِبِينَ (11)

كه نويسندگانى گرامى‌اند

يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ (12)

آنچه مى‌كنيد مى‌دانند

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (13)

بى‌گمان نيكان در ناز و نعمت [بهشتى‌]اند

وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ (14)

و بى‌گمان نافرمانان در آتش دوزخند

يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ (15)

در روز جزا وارد آن شوند

وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ (16)

و از آن بدور [و در امان‌] نيستند

وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (17)

و چه دانى روز جزا چيست‌

ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ (18)

باز چه دانى كه روز جزا چيست‌

يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا ۖ وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ (19)

روزى كه هيچ كس، اختيارى در حق هيچ كس ندارد، و در چنين روز كار با خداوند است‌