إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ (1)

آنگاه كه خورشيد در هم پيچيده و بى‌نور شود.

وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ (2)

و آنگاه كه ستارگان تيره گردند و فروريزند.

وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ (3)

و آنگاه كه كوه‌ها از جاى رانده شوند- و چون ريگ روان گردند-.

وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ (4)

و آنگاه كه شتران آبستن رهاگذاشته شوند- بى‌صاحب بمانند-.

وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ (5)

و آنگاه كه جانوران وحشى گردآورده شوند.

وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ (6)

و آنگاه كه درياها به جوش آيند- يا با اتصال به يكديگر پر شوند-.

وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ (7)

و آنگاه كه كسان [با يكديگر] جفت و قرين شوند- نيكان با نيكان و بدان با بدان-.

وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ (8)

و آنگاه كه از دختر زنده به گورشده پرسند:

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ (9)

به كدام گناه كشته شده است؟

وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ (10)

و آنگاه كه نامه‌ها- نامه‌هاى اعمال- گشوده شود.

وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ (11)

و آنگاه كه آسمان بركنده و درنَوَرْديده شود.

وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ (12)

و آنگاه كه دوزخ افروخته و شعله‌ور گردد.

وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ (13)

و آنگاه كه بهشت نزديك گردانيده شود- براى اهلش-.

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ (14)

[در آن روز] هر كسى بداند آنچه را فراآورده باشد.

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ (15)

پس سوگند به ستارگان بازگردنده

الْجَوَارِ الْكُنَّسِ (16)

آن روندگان پنهان‌شونده- در روز-

وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ (17)

و سوگند به شب چون پشت كند و برود- يا در آيد-.

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ (18)

و سوگند به بامداد چون بردمد

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ (19)

كه هر آينه اين [قرآن‌] گفتار فرستاده‌اى بزرگوار- جبرئيل

ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ (20)

نيرومندى كه نزد خداوند عرش، گرامى و داراى مكانت و منزلت است

مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ (21)

در آنجا- در ميان فرشتگان- فرمانروا و [در پيشگاه خدا] امين است- در رساندن وحى-.

وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ (22)

و يار شما- پيامبر

وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ (23)

و هر آينه او- يعنى جبرئيل- را در افق روشن- كناره جهان برين- ديده است.

وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ (24)

و او بر غيب- وحى- بخيل نيست- كه چيزى از آن بكاهد و ناگفته بگذارد-.

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ (25)

و آن سخن شيطان رانده‌شده نيست.

فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ (26)

پس كجا مى‌رويد؟!

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ (27)

آن جز يادآورى و پندى براى جهانيان نيست

لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ (28)

براى هر كس از شما كه بخواهد به راه راست رود.

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (29)

و نمى‌خواهيد مگر آنكه خداى، پروردگار جهانيان، بخواهد.