إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ (1)

گاهی که خورشید بی‌فروغ گردد

وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ (2)

و گاهی که ستارگان تیره شوند

وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ (3)

و گاهی که کوه‌ها رانده شوند

وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ (4)

و گاهی که اشتران آبستن (یا آبستنان) رها کرده شوند

وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ (5)

و گاهی که وحشیان گردآورده شوند

وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ (6)

و گاهی که دریاها به هم آمیخته شوند

وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ (7)

و گاهی که نفوس جفت کرده شوند

وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ (8)

و گاهی که گورشده پرسیده شود

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ (9)

به کدام گناه کشته شد

وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ (10)

و گاهی که نامه‌ها گشوده شود

وَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ (11)

و گاهی که آسمان برکنده شود

وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ (12)

و گاهی که دوزخ افروخته شود

وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ (13)

و گاهی که بهشت آماده (یا نزدیک) شود

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ (14)

بداند هر کسی آنچه احضار کرده است‌

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ (15)

پس سوگند نیارم به فروروندگان‌

الْجَوَارِ الْكُنَّسِ (16)

روندگان نهان‌شدگان‌

وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ (17)

و شب‌گاهی که تیرگیش پشت کند

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ (18)

و بامدادگاهی که بدرخشد

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ (19)

که آن است همانا گفتار فرستاده گرامی‌

ذِي قُوَّةٍ عِنْدَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ (20)

توانگری نزد خداوند عرش ارجمند (یا سخن روائی)

مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ (21)

فرمانروائی آنجا امینی‌

وَمَا صَاحِبُكُمْ بِمَجْنُونٍ (22)

و نیست یار شما دیوانه‌

وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ (23)

و هر آینه بدیدش در اُفقی آشکار

وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ (24)

و نیست او بر ناپیدا بخیل‌

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ (25)

و نیست آن سخن شیطان رانده‌شده‌

فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ (26)

پس کجا می‌روید

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ (27)

نیست آن جز یادآوریی برای جهانیان‌

لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ (28)

برای آنکه خواهد از شما که راستی گزیند (یا پایداری کند)

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (29)

و نخواهید جز آنکه بخواهد خدا پروردگار جهانیان‌