عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1)

چهره در هم کشید و روی برتافت.

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2)

بدان سبب که آن نابینا نزد او آمد.

وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3)

تو چنین کردی در حالی که نمی‌دانی، شاید او پند گیرد و کار شایسته کند و پاک گردد،

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4)

یا هشیار شود و تذکر پیامبر برای او سودمند باشد و ایمان بیاورد.

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5)

امّا آن کس که توانگر است،

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6)

تو به او روی می‌آوری و به او می‌پردازی،

وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7)

در حالی که بر تو گناهی نیست که او ایمان نیاوَرد و پاک نگردد.

وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8)

و امّا آن کس که شتابان نزد تو آمد تا معارف دین را فرا گیرد و پاک گردد،

وَهُوَ يَخْشَىٰ (9)

در حالی که از خدا می‌ترسید،

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10)

تو از او روی می‌گردانی و به دیگری می‌پردازی.

كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11)

نه، مبادا چنین کنی، این قرآن پندی است.

فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ (12)

پس هر که بخواهد، آن را یاد کند و پند گیرد.

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ (13)

قرآن در صحیفه‌هایی ارجمند نوشته شده است;

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14)

صحیفه‌هایی بلندمرتبه که از هر باطل و بیهوده و تناقضی پاک گشته است.

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15)

با دست فرشتگانی به سوی پیامبر فرستاده شده است،

كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16)

فرشتگانی که بزرگوار و نیکوکارند.

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17)

مرگ بر این انسان کفرپیشه که چقدر حق پوش است و با این که آثار تدبیر خدا را در خود و جهان هستی می‌نگرد باز هم ربوبیّت او را انکار می‌کند.

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18)

او را از چه چیزی آفریده است که سزاوار طغیان باشد؟

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19)

از نطفه‌ای ناچیز او را آفرید، سپس او و کارهایش را تقدیر کرد.

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20)

آن گاه راه درست را برای او آسان ساخت.

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21)

سپس او را بمیرانْد و در گورش نهاد.

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ (22)

آن گاه چون بخواهد، او را حیات می‌بخشد و برمی انگیزد.

كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23)

آیا او با دیدن این همه آثار قدرت الهی، ربوبیت خدا را باور کرده است؟ هرگز، او هنوز آنچه را خدا به وی فرمان داده به جای نیاورده است.

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24)

پس انسان باید برای درک ربوبیّت خدا به خوراکی اش بنگرد و در آن دقّت کند،

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25)

که ما آب را به صورت باران چنان که باید فرو ریختیم،

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26)

سپس زمین را با رویش گیاهان به خوبی شکافتیم،

فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27)

و دانه در آن رویاندیم،

وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28)

و درخت انگور و سبزی،

وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29)

و درخت زیتون و درخت خرما،

وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30)

و باغ‌هایی انبوه از درختان بزرگ،

وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31)

و میوه و چراگاه.

مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32)

همه خوراکی‌ها را رویاندیم تا شما و دام هایتان را بهره مند سازیم.

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33)

این جهان سرانجام به آخرت خواهد پیوست; پس هنگامی که در صور دمیده شود و آن بانگ شدید کرکننده برآید،

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34)

روزی که آدمی از برادرش می‌گریزد،

وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35)

و از مادر و پدرش،

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36)

و از همسر و پسرانش;

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37)

زیرا هر کسی از ایشان آن روز کاری دارد که او را کفایت می‌کند و از پرداختن به دیگران باز می‌دارد،

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ (38)

آری، چون آن بانگ برآید و قیامت برپا گردد، در آن روز چهره‌هایی تابانند،

ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39)

وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40)

و چهره‌هایی در آن روز بر آنها غبار غم و اندوه نشسته است.

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41)

و سیاهی و تیرگی آنها را فرا می‌گیرد.

أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42)

اینان همان کافرانِ بدکارِ گناه پیشه‌اند.