عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ (1)

مشرکان درباره کدامین خبر از یکدیگر می‌پرسند؟

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ (2)

از رستاخیز، آن خبر بزرگ!

الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ (3)

همان خبری که در آن اختلاف دارند. (گروهی آن را بعید و گروهی آن را ناممکن می‌شمرند و برخی نیز در آن تردید دارند و گروهی از سر عناد آن را انکار می‌کنند.)

كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (4)

درباره آن پرسش و اختلاف نکنند، دیری نمی‌گذرد که پدیدار می‌گردد پس آن را به عیان خواهند دید و از آن آگاه خواهند شد.

ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (5)

آری، درباره آن پرسش و اختلاف نکنند، به زودی پدیدار می‌شود پس آن را به عیان خواهند و از آن آگاه خواهند شد.

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا (6)

جهان هستی بی هدف آفریده نشده است و این خود دلیل وجود رستاخیز است; آیا این زمین را بستری آرام برای شما نساختیم؟

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا (7)

و آیا کوه‌ها را همچون میخ‌هایی قرار ندادیم؟

وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا (8)

و شما را جفت آفریدیم تا نسلتان باقی بماند.

وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا (9)

و خوابتان را مایه آسایش و استراحت گردانیدیم.

وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا (10)

و شب را همچون پوششی بر پدیده‌ها قرار دادیم تا آرامش خویش باز یابید.

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا (11)

و روز را برای گذران زندگی مقرّر داشتیم تا در آن روزی به دست آورید.

وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا (12)

و بر فرازتان هفت آسمانِ سخت و استوار ساختیم.

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا (13)

و خورشید را که چراغی گرم و پر فروغ است پدید آوردیم.

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا (14)

و از ابرهای باران دار، آبی ریزان فرو فرستادیم،

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا (15)

تا به وسیله آن از زمین دانه و گیاه برآوریم،

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا (16)

و نیز بوستان‌هایی انبوه با درختانی درهم پیچیده.

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا (17)

به یقین، روز داوری، پایانِ زمانی است که برای این جهان معیّن شده است.

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا (18)

روزی که در صور دمیده می‌شود، آن گاه شما گروه گروه [به صحنه قیامت] می‌آیید.

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا (19)

و آسمان گشوده می‌شود و درهایی می‌گردد و جهان آدمیان به جهان فرشتگان می‌پیوندد.

وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا (20)

و کوه‌ها روان می‌شوند و نابود می‌گردند و از آنها چیزی جز سراب باقی نمی‌ماند.

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا (21)

همانا دوزخ کمینگاهی است،

لِلطَّاغِينَ مَآبًا (22)

برای سرکشان بازگشتگاهی.

لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا (23)

روزگارانی دراز در آن خواهند ماند.

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا (24)

در آن جا نه خنَکی می‌چشند و نه نوشیدنی.

إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا (25)

جز آبی جوشان و خونابه‌ای از دوزخیان.

جَزَاءً وِفَاقًا (26)

آنان کیفری در خورِ آنچه می‌کردند خواهند دید.

إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا (27)

چرا که به حساب روز قیامت امید نداشتند.

وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا (28)

و سخت آیات ما را دروغ می‌انگاشتند.

وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا (29)

و ما هر چیزی، از جمله اعمال آنان را در کتابی ارجمند ثبت کرده‌ایم.

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا (30)

پس ای منکران رستاخیز، بچشید که ما جز عذاب بر شما نمی‌افزاییم.

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا (31)

قطعاً تقواپیشگان را رستگاری و سرای نیکبختی خواهد بود.

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا (32)

باغ‌ها و تاکستان‌ها،

وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا (33)

و زنانی نار پستان و همسال،

وَكَأْسًا دِهَاقًا (34)

و جام‌هایی لبریز از شراب.

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا (35)

در آن جا نه سخن بیهوده به گوششان می‌رسد و نه تکذیب یکدیگر را می‌شنوند.

جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا (36)

اینها به تقواپیشگان داده می‌شود در حالی که سزایی است از جانب پروردگار تو، و بخششی است از روی حساب.

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا (37)

همان پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه میان آن دو است; خدایی که رحمتش فراگیر است و هیچ کس درباره آنچه او داوری کرده است از جانب وی قدرت سخن گفتن و میانجیگری ندارد،

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا (38)

آن روز از سخن گفتن ناتوانند که روح و فرشتگان به صف می‌ایستند. از حاضران در صحنه قیامت ـ چه آدمیان و چه جنّیان و چه فرشتگان ـ جز آن کسی که خدای رحمان به او اجازه دهد و سخن به صواب گوید، لب به سخن نمی‌گشاید.

ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا (39)

آن روز حتماً به وقوع خواهد پیوست; پس هر که بخواهد راه بازگشتی به سوی خدا جوید، تا پاداش تقواپیشگان گیرد، کوتاهی نورزد.

إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا (40)

به یقین، ما شما را از عذابی نزدیک بیم داده‌ایم; روزی که آدمی جزای دستاوردهایش را انتظار می‌کشد، و در این میان کافر می‌گوید: ای کاش خاک بودم.