عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ (1)

در باره‌ى چه چيز از يكديگر مى‌پرسند

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ (2)

در باره‌ى آن خبر بزرگ

الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ (3)

همان كه همواره در آن اختلاف دارند

كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (4)

چنين نيست [كه مى‌پندارند]، زودا كه بدانند

ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ (5)

باز هم چنين نيست [كه مى‌پندارند]، زودا كه بدانند

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا (6)

آيا زمين را آسايشگاه نكرديم

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا (7)

و كوه‌ها را ميخ‌هاى [آن قرار نداديم‌]

وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا (8)

و شما را زوج‌ها آفريديم

وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا (9)

و خوابتان را مايه آسايش قرار داديم

وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا (10)

و شب را پوششى گردانيديم

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا (11)

و روز را براى كسب و كار ساختيم

وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا (12)

و بر فراز شما هفت آسمان استوار بنا كرديم

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا (13)

و [در آن‌] چراغى پرتو افشان نهاديم

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا (14)

و از ابرهاى فشرده آبى ريزان فرو فرستاديم

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا (15)

تا به وسيله آن، دانه و گياه بر آوريم

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا (16)

و باغ‌هاى پردرخت

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا (17)

به يقين روز داورى زمان وعده است

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا (18)

روزى كه در صور دميده شود، پس گروه گروه بياييد

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا (19)

و آسمان گشوده شود، پس درهايى شود

وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا (20)

و كوه‌ها به راه انداخته شوند و سرابى گردند

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا (21)

بى‌ترديد دوزخ كمينگاهى شود

لِلطَّاغِينَ مَآبًا (22)

براى سركشان محل بازگشت است

لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا (23)

كه روزگارانى دراز در آن بمانند

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا (24)

نه خنكى در آن مى‌چشند و نه نوشيدنى

إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا (25)

مگر آبى جوشان و خونابه

جَزَاءً وِفَاقًا (26)

پاداشى است موافق كردار

إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا (27)

چرا كه آنان هيچ حسابى را باور نداشتند

وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا (28)

و آيات ما را سخت دروغ مى‌شمردند

وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا (29)

و حال آن كه ما همه چيز را به صورت مكتوب بر شمرده‌ايم

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا (30)

پس بچشيد كه هرگز جز عذابتان نيفزاييم

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا (31)

مسلما براى پارسايان كاميابى بزرگى است

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا (32)

باغ‌ها و انواع انگورها

وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا (33)

و دختران نارپستان همسال

وَكَأْسًا دِهَاقًا (34)

و جام‌هاى سرشار

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا (35)

نه سخن ناروا در آن مى‌شنوند و نه دروغى

جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا (36)

پاداشى است از پروردگارت و بخششى است به حساب

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا (37)

پروردگار آسمان‌ها و زمين و آنچه ميان آنهاست، خداى رحمان كه [مردمان‌] را از جانب او ياراى سخن نباشد

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا (38)

روزى كه آن روح و فرشتگان به صف ايستند، سخن نگويند مگر كسى كه خداى رحمان به او اذن دهد و صواب را گويد [آنچه تصويب شده‌]

ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا (39)

آن روز، روز حق است پس هر كه خواهد، به سوى پروردگارش بازگشتى پيش گيرد

إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا (40)

همانا ما از عذابى نزديك بيمتان داديم، روزى كه شخص به آنچه پيش فرستاده بنگرد و كافر گويد: كاش خاك بودمى