هَلْ أَتَىٰ عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا (1)

آیا بر انسان دوره‌ای از روزگار گذشت که چیز قابل ذکری نبود؟

إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا (2)

همانا ما انسان را از نطفه‌ای آمیخته آفریدیم و او را از حالتی به حالتی درآوردیم، پس او را شنوا و بینا گردانیدیم.

إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا (3)

ما راه را به او نشان دادیم، خواه سپاسگرار باشد، یا ناسپاس.

إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ سَلَاسِلَ وَأَغْلَالًا وَسَعِيرًا (4)

ما برای کافران، زنجیرها و غل‌ها و آتشی برافروخته آماده کرده‌ایم.

إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا (5)

همانا نیکان از پیمانه‌ای می‌نوشند که با کافور [خوشبو] آمیخته شده است.

عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا (6)

چشمه‌ای که بندگان خدا از آن می‌نوشند و هرگونه بخواهند، آن را جاری می‌سازند.

يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا (7)

آنان به نذر [خود] وفا می‌کنند و از روزی که شرش فراگیر است، می‌ترسند.

وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا (8)

و غذای خود را با آن که به آن علاقه [و نیاز] دارند، به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند.

إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا (9)

که ما فقط برای خشنودی خدا به شما غذا می‌دهیم، نه پاداشی از شما می‌خواهیم و نه سپاسی.

إِنَّا نَخَافُ مِنْ رَبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا (10)

و ما از پروردگارمان، به خاطر روزی که به شدت گرفته و بسیار سخت است، می‌ترسیم.

فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَٰلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا (11)

پس خداوند آنان را از شر آن روز نگاه می‌دارد و آنان را با شادی و سروری بس بزرگ روبرو می‌کند.

وَجَزَاهُمْ بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَحَرِيرًا (12)

و آنها را برای صبری که کردند، بهشتی [برین] و ابریشمی [نازنین] پاداش می‌دهد،

مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الْأَرَائِكِ ۖ لَا يَرَوْنَ فِيهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِيرًا (13)

در حالی که در آن [بهشت] بر تخت‌ها تکیه زده‌اند، در آنجا نه آفتابی [آزار دهنده] بینند و نه سرمایی [سوزان].

وَدَانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلَالُهَا وَذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِيلًا (14)

و سایه‌های درختان بر سرشان نزدیک و میوه‌هایش در دسترس آنهاست.

وَيُطَافُ عَلَيْهِمْ بِآنِيَةٍ مِنْ فِضَّةٍ وَأَكْوَابٍ كَانَتْ قَوَارِيرَا (15)

گرد آنان ظرف‌های نقره‌فام و تنگ‌های بلورین، [پر از غذا و نوشیدنی] گردانده می‌شود.

قَوَارِيرَ مِنْ فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِيرًا (16)

بلورهایی نقره‌فام که [نیکان] آنها را به هر اندازه که خواسته‌اند، اندازه‌گیری کرده‌اند.

وَيُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنْجَبِيلًا (17)

در آن [بهشت]، جامی نوشانده می‌شود که با زنجبیل [گرم و عطرآگین] آمیخته است.

عَيْنًا فِيهَا تُسَمَّىٰ سَلْسَبِيلًا (18)

از چشمه‌ای در آنجا که سلسبیل نامیده می‌شود.

۞ وَيَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَنْثُورًا (19)

و بر گردشان پسرانی همیشه نوجوان، [به خدمت] می‌گردند، هرگاه آنان را ببینی، می‌پنداری مرواریدهایی غلطان و پراکنده‌اند.

وَإِذَا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيمًا وَمُلْكًا كَبِيرًا (20)

و چون آنجا را بنگری، نعمتی [فراوان و وصف‌ناپذیر] و فرمانروایی بزرگی می‌بینی.

عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ ۖ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا (21)

بر اندامشان جامه‌های سبز از دیبای نازک و ابریشم درشت بافت است و با دستبندهای نقره آراسته شده‌اند و پروردگارشان شرابی پاک و پاک‌کننده به آنان می‌نوشاند.

إِنَّ هَٰذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاءً وَكَانَ سَعْيُكُمْ مَشْكُورًا (22)

«این پاداشی است برای شما و کوشش شما مورد سپاس است.»

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ تَنْزِيلًا (23)

همانا ما خود، قرآن را آن‌گونه که باید، بر تو فروفرستادیم.

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ كَفُورًا (24)

پس در برابر فرمان پروردگارت صبر پیشه کن! و از هیچ گنه‌کار یا ناسپاسِ آنان فرمان نبر!

وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَأَصِيلًا (25)

و بامداد و شامگاه، نام پروردگارت را یاد کن!

وَمِنَ اللَّيْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَسَبِّحْهُ لَيْلًا طَوِيلًا (26)

و بخشی از شب را برای او سجده کن! و در بلندای شب به تسبیح او بپرداز!

إِنَّ هَٰؤُلَاءِ يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَيَذَرُونَ وَرَاءَهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا (27)

اینان [دنیای] زودگذر را دوست دارند و روز گرانبار [قیامت] را پشت سر می‌اندازند.

نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَشَدَدْنَا أَسْرَهُمْ ۖ وَإِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِيلًا (28)

ماییم که آنان را آفریدیم و پیوندهای مفاصلشان را محکم ساختیم و هرگاه بخواهیم، مانند آنها را چنان که باید به جای آنان می‌آوریم.

إِنَّ هَٰذِهِ تَذْكِرَةٌ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِيلًا (29)

این [آیات] پندی است. پس هر کس بخواهد، راهی به سوی پروردگارش [در پیش] گیرد.

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا (30)

و شما چیزی را نمی‌خواهید، مگر این که خدا بخواهد. خداوند همواره دانایی فرزانه است.

يُدْخِلُ مَنْ يَشَاءُ فِي رَحْمَتِهِ ۚ وَالظَّالِمِينَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا (31)

هر که را بخواهد، به رحمت خود درمی‌آورد و برای ستمکاران عذابی دردناک آماده کرده است.