قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا (1)

ای پیامبر، بگو: به من وحی شده است که گروهی از جنیّان به قرآن گوش فرا داده و آن گاه به سوی قوم خود بازگشته و به آنان گفته‌اند: ما کتابی خوانده شده و شگفت آور شنیده‌ایم،

يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ ۖ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا (2)

که به عقاید و اعمال درست رهنمون می‌شود و مایه نیکبختی است; از این رو به آن ایمان آورده‌ایم و هرگز کسی را شریک پروردگارمان نخواهیم گرفت.

وَأَنَّهُ تَعَالَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا (3)

و حقیقت این است که پروردگارمان از نظر عظمت بسیار بلند مرتبه است; او نه همسری گرفته و نه فرزندی اختیار کرده است.

وَأَنَّهُ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا (4)

و این که بی خردانِ ما که برای خدا شریک قائل شده‌اند، سخنی دور از صواب درباره او گفته‌اند.

وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا (5)

و ما در گذشته می‌پنداشتیم که انس و جن هرگز بر خدا دروغ نمی‌بندند، ولی اینک که دریافتیم خدا را شریکی نیست دانستیم که آنان که برای خدا شریکی پنداشته‌اند بر او دروغ بسته‌اند.

وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا (6)

و این گونه بود که پیوسته مردانی از انس به مردانی از جنّ پناه می‌بردند و از آنها یاری می‌طلبیدند و بر سلطه گری و سرکشی جنّیان می‌افزودند.

وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا (7)

و آن مردم نیز آن گونه پنداشتند که شما جنّیان می‌پنداشتید، آنان گمان کردند که خدا کسی را به پیامبری برنمی انگیزد.

وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا وَشُهُبًا (8)

و ما به آسمان صعود کردیم و به آن نزدیک شدیم و آن را آکنده از نگهبانانی توانا و شهاب سنگ‌هایی یافتیم.

وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ ۖ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا (9)

و پیش از نزول قرآن، ما در آسمان برای شنیدن سخنان فرشتگان در مکان‌هایی می‌نشستیم، ولی اکنون هر کس در آن جا دزدانه گوش بسپارد، شهابی را برای خود در کمین می‌یابد.

وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا (10)

و ما نمی‌دانیم که آیا در این رویداد برای کسانی که در زمینند گزندی اراده شده یا پروردگارشان برایشان چیزی را که مایه نیکبختی آنان است اراده کرده است.

وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ ۖ كُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا (11)

و از میان ما گروهی نیکوکارند و گروهی جز این هستند، و ما بر راه و روش‌های گوناگون قرار داریم.

وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَلَنْ نُعْجِزَهُ هَرَبًا (12)

و ما باور کرده‌ایم که هرگز نمی‌توانیم خدا را در آنچه برای زمین مقرّر کرده است ناتوان سازیم، و هرگز نمی‌توانیم از دست او بگریزیم و او را به ستوه آوریم.

وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَىٰ آمَنَّا بِهِ ۖ فَمَنْ يُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا (13)

و ما هنگامی که آیات این قرآن هدایتگر را شنیدیم به آن ایمان آوردیم، چرا که هر کس به آن ایمان بیاورد، به پروردگارش ایمان آورده و هر کس به پروردگارش ایمان بیاورد، دیگر باکی ندارد از این که خیری از او کاسته شود یا امری ناخوشایند بر او چیره گردد.

وَأَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَمِنَّا الْقَاسِطُونَ ۖ فَمَنْ أَسْلَمَ فَأُولَٰئِكَ تَحَرَّوْا رَشَدًا (14)

و از ما جنّیان گروهی تسلیم خدایند و گروهی از فرمان خدا رویگردان شده به باطل گراییده‌اند; اما کسانی که تسلیم خدا شدند، آنانند که آهنگ حقیقت کرده و در پی حق برآمده‌اند.

وَأَمَّا الْقَاسِطُونَ فَكَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَبًا (15)

و امّا باطل گرایان هیزم دوزخند و با سوختن در آتش خود، کیفر خواهند دید.

وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا (16)

ای پیامبر، بگو: به من وحی شده است که اگر جن و انس در آن راه (تسلیم خدا بودن) پایداری می‌کردند، ما آبی فراوان که بنوشند در اختیارشان می‌گذاشتیم (نعمتی فراوان روزی آنان می‌کردیم).

لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ ۚ وَمَنْ يُعْرِضْ عَنْ ذِكْرِ رَبِّهِ يَسْلُكْهُ عَذَابًا صَعَدًا (17)

تا آنان را در آنچه به ایشان داده‌ایم بیازماییم. و هر کس از یاد پروردگارش روی برتابد، خدا او را به عذابی که فراز آید و بر او چیره شود، درخواهد آورد.

وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا (18)

و به من وحی شده است که اعضای هفتگانه سجده از آنِ خداست; پس با آنها تنها او را عبادت کنید و با وجود خدا کسی را نپرستید (برای هیچ کس جز او سجده نکنید).

وَأَنَّهُ لَمَّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ كَادُوا يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَدًا (19)

و این گونه بود که وقتی محمّد، بنده خدا، به نماز می‌ایستاد و خدا را عبادت می‌کرد، می‌رفت که انبوهی از مشرکان بر او گرد آیند و به تمسخرش گیرند.

قُلْ إِنَّمَا أَدْعُو رَبِّي وَلَا أُشْرِكُ بِهِ أَحَدًا (20)

بگو: من با این کار هدفی جز این ندارم که پروردگارم را عبادت کنم و کسی را با او شریک نسازم و این کاری درخور سرزنش یا شگفتی نیست.

قُلْ إِنِّي لَا أَمْلِكُ لَكُمْ ضَرًّا وَلَا رَشَدًا (21)

بگو: من نه می‌توانم به شما زیانی برسانم و نه می‌توانم با رساندن شما به حقیقت سودی عایدتان کنم شما اختیار زیانی را ندارم و هدایت شدن شما نیز در اختیار من نیست.

قُلْ إِنِّي لَنْ يُجِيرَنِي مِنَ اللَّهِ أَحَدٌ وَلَنْ أَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَدًا (22)

بگو: هرگز کسی نمی‌تواند مرا در برابر خدا از گزندی که او برای من خواسته است پناه دهد، و من هرگز پناهگاهی جز او نمی‌یابم.

إِلَّا بَلَاغًا مِنَ اللَّهِ وَرِسَالَاتِهِ ۚ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا (23)

آری، من جز ابلاغ پیام خدا و انجام رسالت‌های او پناهی ندارم. و هر کس از خدا و رسول او فرمان نبرد، قطعاً آتش دوزخ برای اوست و برای همیشه در آن ماندگار خواهد بود.

حَتَّىٰ إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا (24)

کافران، تا آن گاه که آتش دوزخ را که به آنان وعده داده می‌شود ببینند پیامبر را ناتوان و کم یاور می‌پندارند، از آن پس درمی یابند که چه کسی یاورش ناتوان‌تر و شمار سپاهش کمتر است.

قُلْ إِنْ أَدْرِي أَقَرِيبٌ مَا تُوعَدُونَ أَمْ يَجْعَلُ لَهُ رَبِّي أَمَدًا (25)

بگو: من نمی‌دانم آیا آن عذابی که به شما وعده داده می‌شود نزدیک است یا پروردگارم برای آن سرآمدی دور مقرر می‌کند.

عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَىٰ غَيْبِهِ أَحَدًا (26)

تنها خداست که دانای غیب و نهان است و هیچ کس را بر غیب خود آگاه نمی‌کند،

إِلَّا مَنِ ارْتَضَىٰ مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا (27)

مگر کسانی را که از آنان خشنود باشد که آنان پیامبرانند، که خداوند پیشاروی آنان (از هنگامی که وحی را دریافت می‌کنند تا وقتی که آن را به مردم می‌رسانند) و نیز از پشت سرشان (از زمان صدور وحی تا هنگامی که به ایشان برسد) نگهبانانی را برای حراست از وحی گسیل می‌دارد.

لِيَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَأَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَأَحْصَىٰ كُلَّ شَيْءٍ عَدَدًا (28)

تا معلوم دارد که آنان پیام‌های پروردگارشان را چنان که بوده است ابلاغ کرده‌اند، و علم خدا به وحیی که در درونشان جای گرفته است احاطه دارد و خدا هر چیزی را شماره کرده و به عدد آن آگاه است.