إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (1)

همانا نوح را به سوى قومش فرستاديم كه قوم خود را بيم ده پيش از آنكه عذابى دردناك بديشان آيد.

قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ (2)

گفت: اى قوم من، همانا من شما را بيم‌كننده‌اى آشكارم،

أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ (3)

كه خداى يكتا را بپرستيد و از او پروا كنيد و مرا فرمان بريد،

يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرْكُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا يُؤَخَّرُ ۖ لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (4)

تا گناهانتان را بيامرزد و شما را تا سرآمدى نامبرده واپس دارد، كه سرآمد خداى چون فرا رسد واپس نيفتد، اگر مى‌دانستيد.

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا (5)

گفت: پروردگارا، همانا من قوم خود را شب و روز خواندم،

فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَارًا (6)

پس خواندن من آنان را جز رميدن و گريختن نيفزود

وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا (7)

و هر گاه كه ايشان را بخواندم تا آنها را بيامرزى انگشتان خويش در گوشهاشان كردند- تا نشنوند- و جامه‌هاى خود را بر سر كشيدند- تا مرا نبينند- و [بر كفر خويش‌] پاى فشردند و بسى سركشى و بزرگ‌منشى نمودند.

ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا (8)

و آنگاه آنان را آشكارا به آواز بلند بخواندم،

ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا (9)

باز آنها را آشكارا بگفتم و در نهان بگفتم.

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا (10)

پس گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهيد كه او آمرزگار است،

يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا (11)

تا آسمان- ابر- را بر شما بارنده فرستد.

وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا (12)

و شما را به مالها و پسران يارى كند و به شما بوستانها دهد و برايتان جويها پديد آرد.

مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا (13)

چيست شما را كه خداى را به بزرگى باور نداريد- يا از عظمت خدا نمى‌ترسيد-؟

وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا (14)

و حال آنكه شما را گوناگون- به مراحل يا از حالى پس از حالى- آفريده است.

أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا (15)

آيا نديده‌ايد كه خدا هفت آسمان را چگونه مطابق- يا بر- يكديگر آفريد،

وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا (16)

و ماه را در آنها تابان ساخت و خورشيد را چراغ درخشان كرد؟

وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا (17)

و خدا شما را از زمين برويانيد روييدنى- چون گياه-.

ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا (18)

سپس شما را به آن بازگرداند و باز شما را بيرون آرد بيرون آوردنى- به هنگام رستاخيز-.

وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا (19)

و خدا زمين را براى شما بسترى گسترده كرد،

لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا (20)

تا از آن به راه‌هاى فراخ- گشاده يا مختلف- برويد.

قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا (21)

نوح گفت: پروردگارا، اينان مرا نافرمانى كردند و از كسى پيروى كردند كه وى را مال و فرزندانش جز زيانكارى نيفزود.

وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا (22)

و نيرنگ ساختند نيرنگى بزرگ- در دين خدا، يا در هلاكت من-.

وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا (23)

و گفتند: خدايانتان را وامگذاريد، و وَدّ و سُواع و يَغوث و يَعوق و نَسر را رها مكنيد.

وَقَدْ أَضَلُّوا كَثِيرًا ۖ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا ضَلَالًا (24)

و براستى كه بسيارى را گمراه كردند، و [بار خدايا،] ستمكاران- يعنى كافران- را جز گمراهى ميفزاى.

مِمَّا خَطِيئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا (25)

به سزاى گناهانشان غرق شدند- به طوفان- و به آتشى- آتش دوزخ- درآورده شدند، پس به جاى خدا براى خود هيچ ياورانى نيافتند.

وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا (26)

و نوح گفت: پروردگارا، بر روى زمين از اين كافران هيچ كسى را مگذار،

إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا (27)

كه اگر بگذاريشان، بندگان تو را گمراه مى‌كنند و جز بدكار و كافر نمى‌زايند.

رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا تَبَارًا (28)

پروردگارا، مرا و پدر و مادرم را و هر كه را كه با ايمان به خانه من در آمده باشد و همه مردان و زنان مؤمن را بيامرز و ستمكاران را جز هلاكت و نابودى ميفزاى.