سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ (1)

درخواست‌کننده‌ای، عذابی واقع‌شدنی را درخواست کرد،

لِلْكَافِرِينَ لَيْسَ لَهُ دَافِعٌ (2)

که برای کافران است و هیچ بازدارنده‌ای برای آن نیست.

مِنَ اللَّهِ ذِي الْمَعَارِجِ (3)

و از سوی خداوند صاحب درجات والاست.

تَعْرُجُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ إِلَيْهِ فِي يَوْمٍ كَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِينَ أَلْفَ سَنَةٍ (4)

فرشتگان و روح، در روزی که مقدار آن پنجاه هزار سال است، به سوی او بالا می‌روند.

فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا (5)

پس صبر کن، صبری نیکو.

إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدًا (6)

آنان آن روز را دور می‌بینند.

وَنَرَاهُ قَرِيبًا (7)

و ما آن را نزدیک می‌بینیم.

يَوْمَ تَكُونُ السَّمَاءُ كَالْمُهْلِ (8)

روزی که آسمان مانند مس گداخته شود.

وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ (9)

و کوه‌ها مانند پشمِ رنگین [حلاّجی شده] گردد.

وَلَا يَسْأَلُ حَمِيمٌ حَمِيمًا (10)

و هیچ دوستی از دوستش [احوالی] نپرسد.

يُبَصَّرُونَهُمْ ۚ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ (11)

[خویشاوندان و دوستان] آنان را نشانشان می‌دهند. [ولی از شدّت هراس به آنان توجه نمی‌کنند!] آن روز گنهکار آرزو می‌کند که ای کاش می‌توانست فرزندانش را در برابر عذاب تاوان دهد و فدای خود کند!

وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ (12)

و نیز همسر و برادرش را!

وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ (13)

و بستگانش را که [در دنیا] به او پناه می‌دادند،

وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنْجِيهِ (14)

[بلکه آرزو دارد] تمام مردم روی زمین را [فدا کند]، تا او را [از عذاب‌] برهاند.

كَلَّا ۖ إِنَّهَا لَظَىٰ (15)

هرگز! همانا آن آتش شعله‌ور است،

نَزَّاعَةً لِلشَّوَىٰ (16)

که پوست سر و بدن را به شدّت برمی‌کند.

تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّىٰ (17)

هر کس را [به حقّ] پشت کرده و روی برتافته، فرامی‌خواند.

وَجَمَعَ فَأَوْعَىٰ (18)

و [نیز کسی را که مال] گرد آورده و انباشته است.

۞ إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا (19)

به راستی که انسان سخت آزمند [و بی‌تاب‌] آفریده شده است.

إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا (20)

هرگاه بدی به او برسد، نالان است.

وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا (21)

و هرگاه خیری به او برسد، بخیل است.

إِلَّا الْمُصَلِّينَ (22)

مگر نمازگزاران.

الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ (23)

آنان که بر نمازشان پیوسته و پایدارند.

وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ (24)

و آنان که در اموالشان حقّی است معین.

لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (25)

برای نیازمندِ خواهنده و بینوای درمانده.

وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (26)

و آنان که روز جزا را باور دارند.

وَالَّذِينَ هُمْ مِنْ عَذَابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ (27)

و آنان که از عذاب پروردگارشان بیمناکند.

إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ (28)

زیرا از عذاب پروردگارشان ایمنی نیست.

وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ (29)

و آنان که دامان خود را [از شهوت‌ها] نگه می‌دارند.

إِلَّا عَلَىٰ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ (30)

مگر بر همسران یا کنیزانشان که [در این صورت،] مورد سرزنش نیستند.

فَمَنِ ابْتَغَىٰ وَرَاءَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْعَادُونَ (31)

پس کسانی که [در بهره‌گیری جنسی] فراتر از این را بجویند، آنان همان تجاوزگرانند.

وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ (32)

و آنان که امانت‌ها و پیمان‌های خود را رعایت می‌کنند.

وَالَّذِينَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ (33)

و آنان که به [ادای] گواهی متعهد و پای‌بندند.

وَالَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ (34)

و آنان که بر نمازشان مواظبت دارند.

أُولَٰئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ (35)

اینان در بهشت‌ها گرامی داشته می‌شوند.

فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ (36)

پس کافران را چه شده که سراسیمه به سوی تو می‌شتابند؟

عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ (37)

از راست و چپ، گروه گروه.

أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ (38)

آیا هر یک از آنان طمع دارد که به بهشتی پرنعمت درآید؟

كَلَّا ۖ إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِمَّا يَعْلَمُونَ (39)

هرگز! ما آنان را از آن چیز [پستی] که می‌دانند، آفریده‌ایم.

فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ (40)

به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها سوگند می‌خورم که ما تواناییم،

عَلَىٰ أَنْ نُبَدِّلَ خَيْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (41)

بر این که بهتر از آنان را به جای ایشان بیاوریم و هرگز کسی بر ما پیشی نگرفته و [در این کار] ناتوان نیستیم.

فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَيَلْعَبُوا حَتَّىٰ يُلَاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (42)

پس آنان را [به حال خود] واگذار، یاوه بگویند و بازی کنند، تا روزی را که وعده داده شده‌اند، ببینند.

يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا كَأَنَّهُمْ إِلَىٰ نُصُبٍ يُوفِضُونَ (43)

روزی که شتابان از قبرها بیرون می‌آیند، چنان که گویی به سوی نشان‌هایی نصب‌شده می‌دوند.

خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۚ ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الَّذِي كَانُوا يُوعَدُونَ (44)

چشمانشان فروافتاده و ذلّتی [وصف‌ناپذیر] آنان را فراگرفته است. این است آن روزی که به ایشان وعده داده می‌شد.