إِذَا جَاءَكَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَكَاذِبُونَ (1)

ای پیامبر، چون منافقان نزد تو آیند می‌گویند: گواهی می‌دهیم که تو قطعاً فرستاده خدایی. و خدا می‌داند که تو قطعاً فرستاده او هستی، و خدا گواهی میدهد که منافقان قطعاً دروغ میگویند و شهادتی را که اظهار میدارند باور ندارند.

اتَّخَذُوا أَيْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ۚ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (2)

[برای مصون ماندن از تعرض مؤمنان] سوگندهای دروغ خود را سپر خویش ساخته و با توطئه‌های گوناگون مردم را از راه خدا باز داشته‌اند. راستی که آنان آنچه به جای آورده‌اند بد بوده است.

ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ آمَنُوا ثُمَّ كَفَرُوا فَطُبِعَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَفْقَهُونَ (3)

این بدان سبب است که آنان ایمان آوردند و سپس کافر شدند [و کفر خود را نهان داشتند]، پس بر دل هایشان مهر زده شد، از این رو حق را درک نمی‌کنند.

۞ وَإِذَا رَأَيْتَهُمْ تُعْجِبُكَ أَجْسَامُهُمْ ۖ وَإِنْ يَقُولُوا تَسْمَعْ لِقَوْلِهِمْ ۖ كَأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُسَنَّدَةٌ ۖ يَحْسَبُونَ كُلَّ صَيْحَةٍ عَلَيْهِمْ ۚ هُمُ الْعَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ ۚ قَاتَلَهُمُ اللَّهُ ۖ أَنَّىٰ يُؤْفَكُونَ (4)

و چون آنان را ببینی، از آن جا که آراسته و خوش سیما و دارای اندامی متناسبند، هیکل هایشان تو را به شگفت می‌آورد، و اگر زبان بگشایند، چون خوش سخن و چرب زبانند به سخنشان گوش می‌سپاری، ولی در واقع همچون چوب‌هایی تکیه داده بر دیوار شبح‌هایی بی روح اند که هیچ خیری از آنان تراوش نمی‌کند; همواره در ترس و هراس به سر می‌برند که مبادا نفاقشان آشکار شود; از این رو هر بانگی را به زیان خویش می‌پندارند. آنان دشمنان تواند که دشمنی را به نهایت رسانده‌اند; از آنان برحذر باش; خدا بکشدشان; چگونه از حق باز داشته و به سوی باطل رانده می‌شوند؟

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ تَعَالَوْا يَسْتَغْفِرْ لَكُمْ رَسُولُ اللَّهِ لَوَّوْا رُءُوسَهُمْ وَرَأَيْتَهُمْ يَصُدُّونَ وَهُمْ مُسْتَكْبِرُونَ (5)

و هنگامی که بخشی از خیانت‌ها و کجروی هایشان آشکار گردد و به آنان گفته شود: بیایید تا پیامبر خدا برای شما از خدا آمرزش بخواهد، سرهایشان را برمی گردانند، و آنان را می‌بینی که از گوینده آن سخن روی برمی تابند و تکبّرکنان از پذیرفتن سخن او خودداری می‌کنند.

سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ (6)

برای آنان یکسان است، چه برایشان آمرزش بخواهی یا برایشان آمرزش نخواهی، خدا هرگز آنان را نخواهد آمرزید، زیرا آنان فاسقند و خدا مردم فاسق را هدایت نمی‌کند و به راه سعادت و بهشت نمی‌برد.

هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ لَا تُنْفِقُوا عَلَىٰ مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّىٰ يَنْفَضُّوا ۗ وَلِلَّهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَفْقَهُونَ (7)

اینان همان کسانی اند که [به قوم و قبیله خود] می‌گویند: به مؤمنانی که نزد رسول خدایند و او را یاری می‌کنند انفاق نکنید تا از اطراف او پراکنده شوند و او نتواند بر ما حکمرانی کند. آنان چنین می‌گویند درحالی که گنجینه‌های آسمان‌ها و زمین از آنِ خداست و هرگاه بخواهد، یاران پیامبر را توانگر می‌کند، ولی منافقان این حقیقت را درنمی یابند.‌

يَقُولُونَ لَئِنْ رَجَعْنَا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ ۚ وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَلَٰكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَعْلَمُونَ (8)

می‌گویند: اگر به مدینه باز گردیم، قطعاً آن که عزیزتر است آن را که زبون‌تر است از آن جا بیرون خواهد کرد، و حال آن که عزّت، همه از آنِ خدا و پیامبرش و مؤمنان است، امّا منافقان نمی‌دانند.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تُلْهِكُمْ أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ ۚ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ (9)

ای کسانی که ایمان آورده‌اید، مبادا اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا باز دارند که به ورطه نفاق در خواهید افتاد، و کسانی که چنین کنند، آنانند زیانکاران.

وَأَنْفِقُوا مِنْ مَا رَزَقْنَاكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْلَا أَخَّرْتَنِي إِلَىٰ أَجَلٍ قَرِيبٍ فَأَصَّدَّقَ وَأَكُنْ مِنَ الصَّالِحِينَ (10)

و بخشی از آنچه را که به شما ارزانی داشته‌ایم انفاق کنید، پیش از آن که یکی از شما را مرگ در رسد و بگوید: پروردگارا، چرا مرگ مرا اندکی به تأخیر نینداختی تا از اموال خود صدقه دهم و از شایستگان باشم؟

وَلَنْ يُؤَخِّرَ اللَّهُ نَفْسًا إِذَا جَاءَ أَجَلُهَا ۚ وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (11)

این درخواست پذیرفته نمی‌شود، زیرا هنگامی که اجل کسی فرا رسید، هرگز خدا او را به تأخیر نمی‌افکند، و خدا به آنچه می‌کنید آگاه است.