قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (1)

بگو: پناه می‌برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ النَّاسِ (2)

پادشاه مردم،

إِلَٰهِ النَّاسِ (3)

معبود به حق مردم،

مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ (4)

از شرِّ آن وسوسه گری که چون خدا از یاد رود بازآید و وسوسه کند، و چون خدا یاد شود باز رود و نهان گردد.

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ (5)

همان که در سینه‌های مردم وسوسه می‌کند،

مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ (6)

چه از جنّیان و چه از آدمیان.