الْقَارِعَةُ (1)

آن در هم کوبنده!

مَا الْقَارِعَةُ (2)

چیست آن در هم کوبنده؟

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ (3)

و چه چیز تو را آگاه کرده است که آن در هم کوبنده چیست؟

يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ (4)

روزی پدید خواهد آمد که آدمیان همچون ملخ‌های پراکنده از گورها به هر سو روی می‌آورند.

وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ (5)

و کوه‌ها مانند پشم رنگارنگ زده شده متلاشی می‌گردند.

فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ (6)

[در آن روز اعمال مردم سنجیده می‌شود،] پس کسی که اعمالش وزین و شایسته است،

فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ (7)

او در زندگیِ خوش و پسندیده‌ای خواهد بود.

وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ (8)

و کسی که اعمالش سبک وزن و نارواست،

فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ (9)

جایگاهش که او را در بر می‌گیرد هاویه است.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ (10)

و چه چیز تو را آگاه کرده است که آن چیست؟

نَارٌ حَامِيَةٌ (11)

آتشی است بس سوزان.