وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1)

سوگند به اسبان دونده‌اى كه نفس‌نفس مى‌زنند،

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2)

سوگند به اسبانى كه به سُم از سنگ آتش مى‌جهانند،

فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا (3)

و سوگند به اسبانى كه بامدادان هجوم آورند،

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا (4)

و در آنجا غبار برانگيزند،

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا (5)

و در آنجا همه را در ميان گيرند،

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ (6)

كه: آدمى پروردگار خود را سپاس نمى‌گويد،

وَإِنَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ لَشَهِيدٌ (7)

و او خود بر اين گواه است،

وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ (8)

او مال را فراوان دوست دارد.

۞ أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ (9)

آيا نمى‌داند كه چون آنچه در گورهاست زنده گردد،

وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ (10)

و آنچه در دلها نهان است آشكار شود،

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ (11)

پروردگارشان در آن روز از حالشان آگاه است؟