وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1)

سوگند به خورشید و تابش آن،

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2)

و سوگند به ماه چون از پی خورشید رَود،

و سوگند به روز چون زمین را روشن کند،

و سوگند به شب چون زمین را فرا گیرد،

و سوگند به آسمان و به آن مقتدری که آن را بنا کرد،

و سوگند به زمین و به آن قدرتی که آن را بگسترد،

و سوگند به نفس آدمی و آن قدرتمند حکیمی که آن را موزون ساخت و سامان بخشید،

و گنهکاری و تقواپیشگی اش را به آن الهام کرد،

به همه اینها سوگند که هر کس نفس خود را به وسیله تقوا رشد داد به سعادت رسید.

و هر کس آن را با گناه پرورید ناکام ماند.

به فرجام ثمودیان بنگرید تا عاقبت گناه را دریابید. قوم ثمود در اثر طغیانشان پیام الهی را دروغ انگاشتند.

آن گاه که تیره بخت ترینشان برانگیخته شد تا ناقه الهی را پی کند.

پس صالح فرستاده خدا به آنان ابلاغ کرد که ناقه خدا و آب خوردنش را واگذارید و مانع آن نشوید.

ولی قومش او را تکذیب کردند و ناقه را کشتند; پس پروردگارشان آنان را به سزای گناهشان به عذابی فرو گرفت و با خاک یکسانشان ساخت.

و از فرجام کاری که کرد باکی ندارد.