سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى (1)

نام پروردگار بزرگ خويش را به پاكى ياد كن:

الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ (2)

آن كه آفريد و درست‌اندام آفريد.

و آن كه اندازه معين كرد. سپس راه نمود.

و آن كه چراگاه‌ها را رويانيد،

سپس خشك و سياه گردانيد.

زودا كه براى تو بخوانيم، مباد كه فراموش كنى.

مگر آنچه خدا بخواهد. اوست كه آشكارا و نهان را مى‌داند.

و تو را به كيش آسان توفيق دهيم.

اگر پند دادنت سود كند، پند ده.

آن كه مى‌ترسد، پند مى‌پذيرد.

و بدبخت از آن دورى مى‌گزيند:

آن كه به آتش بزرگ جهنم درافتد،

و در آنجا نه بميرد و نه زنده باشد.

هر آينه پاكان رستگار شدند؛

آنان كه نام پروردگار خود را بر زبان آوردند و نماز گزاردند.

آرى، شما زندگى اين جهان را بر مى‌گزينيد،

حال آنكه آخرت بهتر و پاينده‌تر است.

اين سخن در صحيفه‌هاى نخستين است:

صحيفه‌هاى ابراهيم و موسى.