إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ (1)

آن گاه که آسمان از هم بشکافد،

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ (2)

و پروردگارش را فرمان برد و سزد که چنین کند،

وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ (3)

و آن گاه که زمین کشیده و گسترده شود،

وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ (4)

و مردگانی را که در دل دارد بیرون افکند و از آنها تهی گردد،

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ (5)

و پروردگارش را فرمان برد و سزد که چنین کند، آن گاه که این حوادث رخ دهد، رستاخیز برپا می‌شود و همگان به دیدار پروردگار خود خواهند شتافت و سزای کردارشان را خواهند دید.

يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ (6)

ای انسان، تو با رنج و تلاشی وصف ناپذیر به سوی پروردگارت روانه‌ای، و سرانجام به لقاء و داوری او خواهی رسید.

فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ (7)

امّا آن کس که کارنامه اش به دست راستش داده شود،

فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا (8)

به زودی با حسابی آسان کارهای او محاسبه می‌شود.

وَيَنْقَلِبُ إِلَىٰ أَهْلِهِ مَسْرُورًا (9)

و شادمان به سوی کسانش (حوریان و خدمتکاران بهشتی) باز می‌گردد.

وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ (10)

و امّا آن کس که کارنامه اش از پشت سرش به او داده شود،

فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا (11)

دیری نمی‌گذرد که بر خود نفرین می‌کند و هلاکت خود را می‌خواهد.

وَيَصْلَىٰ سَعِيرًا (12)

و به آتش فروزان در می‌آید.

إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا (13)

چرا که او در دنیا در میان خانواده خود سرمستی و شادمانی می‌کرد.

إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ يَحُورَ (14)

او می‌پنداشت که هرگز برای حسابرسی کارهایش به سوی خدا باز نمی‌گردد.

بَلَىٰ إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا (15)

چرا، بازگشت او به سوی خدا حتمی است، و قطعاً پروردگارش به کارهای او بیناست.

فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ (16)

سوگند یاد می‌کنم به سرخی و زردی و سفیدیِ افق هنگام غروب،

وَاللَّيْلِ وَمَا وَسَقَ (17)

و به شب و آنچه در خود گرد می‌آورد،

وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ (18)

و به ماه چون فروغش کامل شود و بدر تمام گردد،

لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ (19)

که شما انسان‌ها در حرکت خود به سوی خدا مراحلی را یکی پس از دیگری خواهید پیمود تا سرانجام به حساب اعمال و جزای خویش برسید.

فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (20)

شگفتا! این انسان‌ها را چه شده است که ایمان نمی‌آورند؟

وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ ۩ (21)

و هنگامی که قرآن بر آنان تلاوت شود سجده نمی‌کنند؟

بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُكَذِّبُونَ (22)

قرآن نه در بیان حقایق نارساست و نه از برهان بی بهره، بلکه کسانی که کافر شده‌اند، بر کفرورزی و تکذیب [حق] خوی گرفته‌اند از این روست که حقایق قرآن را دروغ می‌انگارند.

وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ (23)

و خدا به آنچه در دل‌های خود نهان می‌دارند داناتر است.

فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ (24)

پس آنان را به عذابی دردناک نوید ده.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ (25)

ولی کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، برای آنان پاداشی بی منّت خواهد بود.