إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَىٰ قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (1)

همانا ما نوح را به رسالت به سوی قومش فرستادیم، به او وحی کردیم که قوم خود را پیش از آن که عذابی دردناک به سراغشان آید از فرجام گناه و شرک هشدار ده.

قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ (2)

نوح گفت: ای قومِ من، من پیامبری هستم که شما را از عذاب الهی هشدار می‌دهم و آنچه را که در این زمینه مورد نیاز است برای شما به روشنی بیان می‌کنم.

أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِيعُونِ (3)

پیام این است که خدا را بپرستید و از پرستش غیر او بر حذر باشید و از گناهان بپرهیزید و رسالت مرا بپذیرید و از من پیروی کنید.

يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَيُؤَخِّرْكُمْ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى ۚ إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا يُؤَخَّرُ ۖ لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (4)

در این صورت خداوند گناهانتان را که پیش‌تر مرتکب شده اید می‌آمرزد و مرگ شما را تا سرآمدی معیّن به تأخیر می‌افکند، و گرنه سرآمدِ دیگری مقرّر می‌دارد و شما را پیش از آن سرآمدِ معیّن به هلاکت می‌رساند; و هر سرآمدی که خدا مقدر نموده است چون فرا رسد، واپس افکنده نخواهد شد. اگر آنچه را به شما یادآوری کردم می‌دانستید، پیام مرا می‌پذیرفتید.

قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلًا وَنَهَارًا (5)

سرانجام نوح [از قوم خود به خدا شکایت برد و] گفت: پروردگارا، من قوم خود را شب و روز به پرستش تو و رعایت تقوا فراخواندم،

فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلَّا فِرَارًا (6)

ولی دعوت من جز بر گریزشان نیفزود،

وَإِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَارًا (7)

و من هرگاه آنان را فراخواندم که ایمان بیاورند تا گناهانشان را بیامرزی، انگشتان خود را در گوش هایشان کردند و جامه هایشان را بر سر و روی خویش کشیدند تا مرا نبینند و سخنم را نشنوند، و بر حق ناپذیری پافشاری کردند و سخت تکبّر ورزیدند.

ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا (8)

من هم با فریادی رسا آنان را دعوت کردم،

ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا (9)

و فراتر این که پیام خود را، هم آشکارا و هم در نهان به آنان ابلاغ نمودم.

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا (10)

و گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او بسیار آمرزنده است.

يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا (11)

اگر از خدا آمرزش بخواهید، ابرهای پر باران برای شما می‌فرستد تا باران‌های سودمند بر شما فرو ریزند.

وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا (12)

و شما را با اموال و پسرانی یاری می‌کند و بوستان‌هایی انبوه از درختان برای شما پدید می‌آورد و جویبارهایی برایتان قرار می‌دهد.

مَا لَكُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا (13)

شما را چه شده است که مأیوس شده‌اید از این که خدا بر جایگاه و مرتبت ربوبیت باشد و عبادت ویژه او گردد؟

وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْوَارًا (14)

در حالی که (تدبیر امور شما در اختیار اوست، زیرا) اوست که شما را مرحله به مرحله خلق کرده است.

أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا (15)

آیا ندیده‌اید که خدا چگونه هفت آسمان را که بر فراز یکدیگرند پدید آورده است؟

وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا (16)

و ماه را در آنها تابان ساخته و خورشید را چون چراغی درخشان قرار داده است؟

وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا (17)

و خدا شما را از زمین همچون رویاندن گیاه رویانده است.

ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيهَا وَيُخْرِجُكُمْ إِخْرَاجًا (18)

سپس شما را بعد از مرگ به آن باز می‌گرداند و روز قیامت شما را از آن زنده بیرون می‌آورد.

وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا (19)

و خدا زمین را برای شما چون بستری گسترده قرار داده است،

لِتَسْلُكُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا (20)

تا راه‌هایی فراخ از آن برگیرید و در آنها گام بسپرید.

قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِي وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا (21)

نوح [در ادامه شکایت از قومش] گفت: پروردگارا، آنان مرا نافرمانی کردند و از کسانی پیروی نمودند که مال و فرزندشان جز زیان بر آنان نیفزودند.

وَمَكَرُوا مَكْرًا كُبَّارًا (22)

و دست به نیرنگی بس بزرگ زدند.

وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًا (23)

و گفتند: ای مردم، مبادا معبودانتان را واگذارید; به ویژه (ودّ) و (سواع) و (یغوث) و (یعوق) و (نسر) را هرگز رها نکنید و از پرستش آنها دست برندارید.

وَقَدْ أَضَلُّوا كَثِيرًا ۖ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا ضَلَالًا (24)

و [بدین گونه] بسیاری از مردم را گمراه کردند. خداوندا، این ستمکاران را جز گمراهی میفزای.

مِمَّا خَطِيئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا (25)

سرانجام آنان به سبب گناهانشان در طوفان آب فرو برده شدند و بی درنگ به آتشی سوزان درآورده شدند، و جز خدا یاورانی برای خود نیافتند که آنان را از عذاب برهانند [و خدا هم مقرر داشته بود که آنان را یاری نکند].

وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا (26)

و نوح گفت: پروردگارا، از کافران هیچ کس را بر روی زمین باقی مگذار،

إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا (27)

زیرا اگر آنان را باقی گذاری، بندگان با ایمان تو را گمراه می‌کنند و خود نیز جز نسلی گنهکارِ زشت کردار و کفرپیشه به بار نمی‌آورند.

رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِينَ إِلَّا تَبَارًا (28)

پروردگارا، مرا و پدر و مادرم و از مردم این عصر هر کسی را که به خانه‌ام درآمده و با ایمان باشد بیامرز، و همه مردان و زنان با ایمان را در هر عصری که باشند ببخشای، و این ستمکاران را در دنیا و آخرت جز تباهی و هلاکت میفزای.