وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1)

سوگند به دوندگان- نفس‌زنان- با صدایی بلند.

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2)

پس (سوگند به) به افروزندگان آتش در حال جهش.

پس (سوگند به) هجوم‌کنندگان ناگهان (در) صبحگاهان.

پس با آن (یورش)، گَردی برانگیختند.

پس بدان (هجوم)، در دل گروهی درآمدند.

(که) انسان بی‌امان برای پروردگارش سخت ناسپاس است.

و او خود همواره بر این (ناسپاسی) همی گواه است.

و بی‌چون او سخت شیفته‌ی مال است.

پس مگر نمی‌داند هنگامی که آنچه در گورهاست برانگیخته و بیرون ریخته گردد،

و آنچه در سینه‌هاست به‌خوبی برون آورده شود؟

در چنان روزی بی‌گمان پروردگارشان به (حال) ایشان به‌راستی آگاه است.