وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1)

سوگند به اسب‌های دونده که [در میدان جهاد] نفسشان به شماره می‌افتد.

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2)

و از برخورد نعل‌ها با سنگ‌های بیابان جرقّه می‌جهانند.

و بامدادان بر دشمن هجوم می‌برند.

که با آن [یورش] گرد و غبار فراوانی برمی‌انگیزند.

و بامدادان در میان معرکه و جمع [دشمنان] درمی‌آیند.

[به اینها سوگند] که انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است.

و بی‌شک خود بر این [ناسپاسی] گواه است.

و بی‌تردید سخت شیفته‌ی مال [و ثروت] است.

آیا [انسان] نمی‌داند که وقتی آنچه در گورهاست، برانگیخته شود،

و آنچه در سینه‌هاست، فاش شود،

آن روز، بی‌گمان پروردگارشان به [کار] آنان آگاه است.