وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1)

سوگند به اسبان دونده ای که همهمه کنان [به سوی جنگ] می تازند

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2)

و سوگند به اسبانی که با کوبیدن سمشان از سنگ ها جرقه می جهانند

و سوگند به سوارانی که هنگام صبح غافل گیرانه به دشمن هجوم می برند

و به وسیله آن هجوم، گرد و غبار فراوانی بر انگیزند

و ناگاه در آن وقت در میان گروهی دشمن در آیند؛

[که] قطعاً انسان نسبت به پروردگارش بسیار ناسپاس است،

و بی تردید خود او بر این ناسپاسی گواه است،

و همانا او نسبت به ثروت و مال سخت علاقه مند است [و به این سبب بخل می ورزد.]

آیا نمی داند هنگامی که آنچه در گورهاست برانگیخته شود.

و آنچه در سینه هاست پدیدار گردد،

بی تردید در آن روز پروردگارشان نسبت به آنان آگاه است [و بر پایه اعمال نیک و بدشان به آنان پاداش و کیفر دهد.]