اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ (1)

ای پیامبر، به نام پروردگارت دریافت قرآن را آغاز کن; همان کسی که انسان را آفرید.

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ (2)

انسان را از خونی بسته آفرید.

آری، دریافت قرآن را آغاز کن، و بدان که پروردگارت از همگان کریم‌تر و عطایش از عطای همه عطاکنندگان برتر است.

همو که خواندن و نوشتن را به وسیله قلم به آدمی آموخت.

و به انسان آنچه را نمی‌دانست یاد داد.

آیا گمان می‌کنی که او شکر این نعمت را به جای می‌آورَد؟ هرگز! انسان مرز خود را نمی‌شناسد و طغیان می‌کند،

چرا که خود را از پروردگار خویش بی نیاز می‌بیند.

به یقین، بازگشت آدمیان پس از مرگ به سوی پروردگار توست.

به من خبر ده، آیا آن کس که باز می‌دارد،

بنده‌ای را آن گاه که نماز می‌گزارد، به من خبر ده که کارش به کجا خواهد کشید؟

به من خبر ده، اگر آن نمازگزار بر طریق هدایت باشد،

یا به پرهیزگاری فرمان دهد، فرجام آن بازدارنده چه می‌شود؟

به من خبر ده، اگر آن بازدارنده، حق را دروغ انگارد و از آن روی برتابد، آیا جز در خورِ عذاب خواهد بود؟

مگر نمی‌داند که خدا کارهایش را می‌بیند؟

او حق ندارد چنین کند! اگر دست از این کار برندارد، به خواری اش می‌افکنیم و موی پیشانی اش را می‌گیریم و به دوزخش می‌کشانیم.

موی پیشانی دروغگوی خطاکار را.

آن گاه اهل محفل خود را به یاری بخواند.

ما نیز به زودی گماشتگان بر آتش [دوزخ] را فرا می‌خوانیم.

او حق ندارد تو را از نماز باز دارد! تو از او فرمان مبر و نماز را رها مکن، و سجده کن و به پروردگارت تقرّب جوی.