وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ (1)

واى بر كم‌فروشان

الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُوا عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ (2)

آنان كه چون از مردم پيمانه ستانند تمام مى‌ستانند

وَإِذَا كَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ (3)

و چون خود براى آنها بپيمايند يا بسنجند- با ترازو وزن كنند- كم مى‌دهند.

أَلَا يَظُنُّ أُولَٰئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ (4)

آيا اينان گمان نمى‌برند كه برانگيخته خواهند شد،

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ (5)

به روزى بزرگ،

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ (6)

روزى كه همه مردم در برابر پروردگار جهانيان بايستند- براى حساب-؟

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ (7)

حقا كه كارنامه بدكاران در سجين است.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ (8)

و چه دانى تو كه سجين چيست؟

كِتَابٌ مَرْقُومٌ (9)

نامه‌اى است نوشته- و نشاندار و خوانا-.

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ (10)

در آن روز واى بر دروغ‌انگاران.

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ (11)

آنان كه روز حساب و پاداش را دروغ مى‌شمرند.

وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ (12)

و آن را دروغ نينگارد مگر هر تجاوزگر گنه‌پيشه‌اى

إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (13)

كه هر گاه آيات ما بر او خوانده شود، گويد: افسانه‌هاى پيشينيان است.

كَلَّا ۖ بَلْ ۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (14)

نه چنان است [كه مى‌گويند] بلكه آنچه مى‌كردند- گناهانشان- بر دلهاشان چيره شده و آنها را پوشانده- يا زنگار بسته- است.

كَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ (15)

حقا كه آنان در آن روز از [رحمت‌] پروردگارشان در پرده‌اند- محروم‌اند-.

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ (16)

پس هر آينه آنان به دوزخ در آيند- به آتش آن بسوزند-.

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ (17)

سپس به آنها گفته شود: اين است آنچه دروغش مى‌شمرديد.

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ (18)

حقا كه كارنامه نيكوكاران در علّيّين است.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ (19)

و چه دانى تو كه علّيّين چيست؟

كِتَابٌ مَرْقُومٌ (20)

نامه‌اى است نوشته- و نشاندار و خوانا-.

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ (21)

آن نامه را مقرّبان- فرشتگان مقرّب- حاضر و گواهند- آن را نگاه مى‌دارند و در رستاخيز بدان گواهى خواهند داد-.

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ (22)

هر آينه نيكوكاران در نعمتهايى فراوانند.

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنْظُرُونَ (23)

بر تختها [تكيه زده‌] مى‌نگرند- به هر چه بخواهند-.

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ (24)

در رويهاشان خرّمى و تازگى نعمتها [ى بهشت‌] را مى‌شناسى.

يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ (25)

از شرابى سر به مُهر سيراب شوند،

خِتَامُهُ مِسْكٌ ۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ (26)

كه مُهر آن از مُشك است و در آن- شراب يا نعمتهاى بهشتى- راغبان و كوشندگان بايد بكوشند و بدان پيشى گيرند.

وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ (27)

و آميزه‌اش از [چشمه‌] تسنيم- بهترين نوشيدنى بهشت- است.

عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ (28)

چشمه‌اى كه مقرّبان از آن مى‌نوشند.

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ (29)

همانا بزهكاران- يعنى كافران- به كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌خنديدند

وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ (30)

و چون بر آنان مى‌گذشتند به يكديگر چشمك مى‌زدند- با چشم و ابرو به طعنه و مسخره اشاره مى‌كردند

وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ (31)

و چون به سوى كسان خويش بازمى‌گشتند شادان و نازان- از ريشخندى كه كرده‌اند- بازمى‌گشتند

وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ (32)

و چون آنان را مى‌ديدند مى‌گفتند: هر آينه اينها گمراهانند

وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ (33)

و حال آنكه آنها

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ (34)

پس امروز- روز رستاخيز- كسانى كه ايمان آورده‌اند به كافران مى‌خندند

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنْظُرُونَ (35)

در حالى كه بر تختها [ى آراسته تكيه زده‌اند] مى‌نگرند- به دوزخيان كه به انواع عذاب گرفتارند-.

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ (36)

آيا كافران بدانچه مى‌كردند پاداش داده شدند؟