وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا (1)

سوگند به آن اسب‌ها که نفس زنان به سوی میدان جهاد تاختند،

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا (2)

و سوگند به آنها که با نواختن و تاختن بر سنگلاخ‌ها به وسیله سم هایشان شراره آتش برآوردند،

و سوگند به آنها که بامدادان بر دشمن به ناگهان یورش بردند،

و با آن یورش غباری برانگیختند،

و بدین وسیله میان سپاه دشمن درآمدند،

به آنها سوگند که آدمی در برابر نعمت‌های پروردگارش بسیار ناسپاس است.

و او قطعاً بر ناسپاسی خود گواه است.

و چون شیفته مال است بسیار بخیل است.

آیا نمی‌داند که ناسپاسی خدا پیامدی ناگوار دارد؟ آن روز که دفن شدگانِ در گورها برانگیخته می‌شوند.

و آنچه در سینه هاست همه فاش می‌گردد.

به یقین، آن روز پروردگارشان به آنان آگاه است.